't is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente.

Zaterdag 12-11-11

Ik heb last van mijn korte termijngeheugen en herinner me niet meer echt wat er toen gebeurd is. Of toch niet van hetgeen er gebeurd is in de voormiddag :) Tzal wel nie veel speciaals geweest zijn dan.. :p ’s Middags waren we ergens iets gaan eten, en toen we terug naar huis gingen kreeg ik een ijsje. En blij da ik was met mijn ijsje! Nog nooit heeft een ijsje mij zo gesmaakt. Want mijn ijsje had namelijk een zalig verdovend effect voor mijn pijnlijke tand. Ik was het ijsje dus dankbaar. En mijn mama ook, voor het kopen van het ijsje. Voor mij! :D Genoeg over het ijsje. In de namiddag ben ik naar Marysol gegaan en de Dra. zei me dat ik Marysol, Diego en Cindy moest uitnodigen voor de BBQ die avond. Zo gezegd zo gedaan! Om 18u30 waren Mary en ik er, netjes op tijd een half uur te laat, en hebben gegeten met de Dra. en Javier. Cindy ging nie komen want die voelde haar een beetje ziekjes. En Diego, die was met de zipotes in het park. Dus bellen Marysol en ik op Tchema, aangezien er maar twee van de hele groep een gsm hebben, om te vragen of Diego ook komt. ‘Mogen de anderen ook meekomen?’ vraagt Diego. *Zelfuitnodiging ;o* ‘Met hoeveel zijn ze?’ vraagt de Dra. Diego terug aan het woord ‘1,2,3,4,5,6,7,8,9, ja, we zijn met 9’. Wo-o-ow! Waar toveren we plots voor 8 man extra vlees vandaan ? Uiteindelijk kwamen ze met z’n vijven af. Da kon er nog net vanaf. Ik ben hier Al een week en het was al van da. Ik wist echt nie wa ik moest zeggen tegen de Dra. :) ‘Ach, das om te vieren da ge een week hier zijt ;)’ . Oef :)

En dan THE BIG DAY! Jajajajja :D Zondag dertien november tweeduizend en elf.
Nog nooit, maar echt nog nooit was ik zo blij om naar de tandarts te mogen gaan. Te mogen gaan, jap, niet eens moeten gaan.
Het begon allemaal.. dus zondag morgen om 9uur. Ik zat aan het ontbijt en de Dra. komt mij zeggen dat het ziekenhuis belt om te vragen of ik misschien liever om 10u kom ipv om 17u. Wat had je nu gedacht? Het werd 10u en Lore ging op de tandartsstoel liggen. Zenuwen gierden door mijn lijf. Tis en blijft de tandarts, en remember, we zitten nog steeds in Honduras.
(et dees moet ge lezen alsof het een superspannend verhaal is, dan is da grappiger ;) toch maar even melden vooraleer jullie gaan denken dat ik mij weer vanalles te veel inbeeld :D )

Daar lag ik dan, 3x verdoofd, ik voelde helemaal  niets. Mijn mond opengespannen met zo een groen ballonstoffig doekske. En ik had ook zo een plastieke bril op. 50 minuten had ik om na te denken, maar over wat? Het rook helemaal niet tandartsig daar. En de stoel waar ik in lag, was dezelfde gele als bij de orthodont vroeger. En de assistente, die was langzaam, en kende haar les nie. De helft van de tijd had ze het verkeerde vast. Verder waren de kasten keukenkasten, alleen ontbraken de kookplaten en de oven.  De airco stond koud en ik had mijn haar net gewassen. De bieper ging de hele tijd af. Na 7 keren begon ik me er toch in op te jagen. Nog steeds lag ik daar, onder een plafond dat 20 ganse witte platen telde. De halve heb ik niet geteld. De lichten waren helmaal niet sterk. Door de okergele muren gaf het een warm effect. (ondanks de airco) De assistente haar ogen waren mooi geschminkt. En de tandarts had een druppeltje zweet op zijn voorhoofd. Hij was geconcentreerd. Mijn bril had ik in mijn handen. Samen met twee servietjes. Het moesten er altijd twee zijn. Tenminste, dat zei de tandarts tegen zijn assistente toen die laatste mij er maar eentje gaf. Dus kreeg ik er nog eentje, want 1 + 1 = 2. En zo lag ik daar. Spannend hé, zo een tandartsverhaal live vanuit Honduras? Jajajajjaa :D
Nu voel ik mij echt goed nu ik die spanning met jullie heb kunnen delen! :p In ieder geval, het eindigt met ‘En ze leefde nog (lang) en gelukkig.’
;)