Copáááááááánnnn !

Het begon allemaal op een donderdagochtend, donderdagochtend 27 oktober 2011. Het was een stralende en warme dag en ik moest me voorbereiden op een koude trektocht. Zoals jullie allemaal weten verblijf ik in Honduras, een typisch Last Minute-land. Ik had begot geen idee om hoelaat ik een bus zou hebben en waar naar toe, en om half acht namen ze dan eindelijk de telefoon op om me te vertellen dat ik om 8u15 ‘al conejo’ moest zijn, ze zouden me daar oppikken. Weet ik veel waar ‘el conejo’ is dus ging ik bij de bussen maar eens rondvragen. En op de bus zat ik mij dan ook nog eens op te jagen omdat het ondertussen al half 9 was, we nog steeds niet aan de Conejo waren en ik niet wist waar we moesten uitstappen. Ik had al aan verschillende mensen gevraagd waar ‘el conejo’ was, dus toen we er waren rezen er dan ook verschillende stemmen op die allemaal mijn richting uitkwamen om te zeggen dat we er waren. Daar zou ik wachten op de bus van AFS die er dus om kwart na 8 al zou zijn. Maar zoals ik eerder al heb gezegd, ik zit in Honduras, en zelfs ik kwam al te laat aan. Maar ik was toch ongerust dat ze misschien voor één keer toch een beetje op tijd waren geweest en al doorgereden waren. Dus ik belde Luisa op om te zeggen dat ik er was en die wist me te zeggen dat ze een beetje later waren, en dat ik anderhalf uur mocht wachten. In de volle zon. In een godverlaten plaats in the middle of nada. Er stonden wel een paar bankjes. Nja bankjes is ook al veel gezegd maar ik moest toch niet op de grond in het stof gaan zitten. Trucks bleven maar voorbij razen en daar zat ik dan, mijn weekendje Copán begon al goed. Even later –lees: anderhalf uur later- belde men mij op om te zeggen dat ze me niet zagen staan. Er waren werken bezig en ‘el conejo’ was dus een paar kilometer opgeschoven, alsof ik da ooit geweten had. En alsof zij, liefste mensjes van zowat de andere kant van het land, dit ooit zouden weten moest ik niet in La Paz zitten. Ik deed mijn hele uitleg in het Spaans maar ze begrepen hem niet, aléja ze begrepen mij wel maar de plaats was ook hen zo gedetailleerd niet bekend en gaven de telefoon door aan Femke –die al op de bus zat- en ik kon mijn uitleg opnieuw beginnen, kreeg van mijn gsm te horen dat ik niet meer veel batterij over had en kreeg vervolgens van Femke te horen dat ze het nog steeds niet snapten. En daarna? Daarna hoorde ik niets meer. Ik kon alleen nog maar staren naar het zwarte schermpje op mijn gsm. Dahmn. Na tien minuten waren ze er nog steeds niet dus vroeg ik aan de eerste de beste die ik tegenkwam ‘Heeft u een gsm?’ ‘Neen’ Okayyy,, dahmn maar toch bedankt. Next. ‘Heeft u een gsm?’ ‘Ja’ ‘Heeft u saldo?’ ‘Neen’ Okayyy,, dahmn maar toch bedankt. Next. ‘Heeft u een gsm?’ ‘Ja’ ‘Heeft u saldo?’ ‘Ja’ ‘Zou ik mogen bellen aub?’ ‘Is het naar Tigo of naar Claro?’ ‘Euhm Tigo?’ *Even was dit een spannende vraag en een beslissend antwoord* ‘Ok, dan moogt ge bellen.’  Ik had mijn gsm nog even kunnen aanzetten en de nummer op mijn hand kunnen schrijven, en toen ik belde vertelden ze me dat ze me zagen staan. Nu ik hun nog. Ik was die meneer met de gsm met saldo dankbaar voor het gebruik van die gsm met saldo. We begonnen aan een lange busrit.
Maaaaar geeen probleem! De helft van de Belgen en Italianen zaten al op de bus en we hadden superveel te vertellen, en voor we het wisten zat iedereen op de bus en kwamen we tegen 19u aan op het hotel. En weten dat Copán normaal op iets minder dan 4u van La Paz ligt.. .
Eens in het hotel kreeg ik te horen dat ik met Machtelijn op de kamer lag en toen we gingen uitpakken kregen we een geweldige luxe te zien :D Bij het opendoen van de deur zagen we 2 tweepersoonsbedden, met heerlijke donsdekens en 4 zalige kussens. Toen we daarop lagen hadden we uitzicht op een kast en een flatscreenTV, die op een tafeltje stond waaronder een STRIJKIJZER aan de muur hing. We besloten de kast ook maar eens open te doen en rarara, een Strijkplank! Had ik dit maar eens in La Paz. Daarna nog een deur. Die van de badkamer weliswaar. Met een Douche, met WARM water –ik vond een douche op zich al vrij spectaculair- en een spiegel. Ook het dees is mij vrijwel onbekend in La Paz. En een haardroger. Ik heb er dan maar van geprofiteerd en mijn haar nog eens helemaal uitgeföhned. Jijijijijij!

Ahja, important! Ik had mijn GameBoy bij! (Ja die ouwe trouwe jongen.) Tof eh? Haha nee. Aléja ik had die wel bij, ma hij kwam tot leven. Zaten daar duizenden, maar dan ook duizenden, van die miniscule miertjes in waarvan je de pootjes nog niet eens zit. Ik haalde ‘Tetris’ eruit en nog meer van da. Ook de batterijen besloot ik van hun plaats te ontdoen en er kwam geen einde aan. Een mierennest in mijn GameBoy. Ik ben in tegenaanval gegaan met Femke’s deo en het slagveld is een tafeltje van 2m² geworden wat helemaal vol lag. De strijd heeft meer dan een half uur geduurd om ze allemaal tot de nederlaag te krijgen. Zoiets had ik echt nog nooooooooit gezien.

°Wow, al 3p over één dag, nog maar 3 dagen te gaan, sorry :D

Vrijdag de 28^e dan. Om even korter te zijn, ondanks het megabed en voldoende moeheid had ik slecht geslapen. Ik ben zelfs ’s nachts nog terug wakker geworden en da was van de eerste week in Honduras geleden. Het ontbijt bestond uit Frijoles, mantequilla, eike, kaas en tortilla’s. Het eerste weekend in Honduras liet iedereen dit nog staan maar nu ging iedereen al snel in de aanval. Nja, behalve ik dan :D Voor de bonen heb ik het nog steeds niet en zo’n ontbijt was ik niet gewend. Normaal spreken we over een tas melk en als we chance hebben melk met cornflakes. Ik zat dus al heel snel vol :D
Daarna de activiteiten. Die vielen wel mee en ik denk dat ik niet meer zo gedetailleerd hoef te zijn toch? :D

Na het eten mochten we gaan zwemmen! Zalig, al was het niet zooooo warm, en al waren Femke en ik de enigen van de Belgen die het wateroppervlak durfden aan te raken. Na de toneeltjes en het examen Spaans gingen we alweer eten. (Et dees gaan we toch even detailleren. :p) We kregen ieder 3 pupusas, een dubbele tortilla gevuld met vanalles en nog wat, en da was dus zware boel, maar niet zwaar genoeg, want er stonden nog 2 mega pizza’s op 6 belgjes te wachten. Na ook nog eens 3 stukken pizza zat ik echt wel vol. We zouden erna nog eens een wandelingetje gaan maken ma ik vroeg mij af hoe ik van mijne stoel zou raken. Tot ik het idee kreeg te gaan vragen aan de receptioniste of het ViaVia Café in de buurt lag. En ja hoor, op anderhalve blok. We sprongen dus recht –idd, we konden al niet meer zo hoog springen maar gaven ons toch nog zo veel als mogelijk was in onze sprong- en verheugden ons al op frietjes. Maarrr we mochten maar een half uurtje blijven maar het was toch al beter dan niks. Eindelijk nog eens met een wildvreemde in een vrijwel wildvreemd land gewoon Nederlands praten! In plaats van frietjes kregen we dan toch nog een milkshake. OK, nu zat ik echt wel vol. Dacht ik. Want even later is dan ook nog een zak pikante Doritos doorgegaan. En toen kon ik echt nie meer.

°yeey, et dees was al iet korter :D

Next, zaterdag de, de, de, de euhm, ff checken, ahja 29^e. ‘Las ruinas de Copán’ stonden op het programma vandaag en het was echt leuk en mooi geweest. Na een rondleiding van zo’n 3u in het Spaans keerden we terug met een heleboel kennis over de Maya’s en nog meer foto’s. En een heerlijk ijsje.
Namiddag waren we vrij tot 16u. Souveniertjestijd dus! En eten bijhalen. Onze voorraad chips en cola was namelijk op. En Oreo’s hadden we ook niemeer. En de Chicharones die waren ook op ;(  :D Na nog enkele activiteiten en het eten vroegen we of we terug naar het ViaViaCafé mochten. Er zou een Salsales doorgaan en we hadden nog steeds zin in onze frietjes. De salsales hebben we gehad, de frietjes niet. Maar een feestje wel. Toen we tegen half 2 terugkeerden naar het hotel waren we dan ook nog klaarwakker en het woord slapen kwam nog niet in onze woordenschat voor. Maar om half 4 kwam het dan toch om de hoek en overtuigde het ons plaats te nemen in die geweldige bedden.

°Howjoh, het wordt steeds korter en korter ;o *Jullie opgelucht*  :D

Zondag 30 oktober. De laatste ‘nacht’ zat er al weer op en de wekker was dan ook een ramp. –Eigenlijk nie want ik heb die afgeduwd in mijn slaap- Chance’ke da Femke om kwart voor 7 belde om te vragen hoelaat het ontbijt was. Om 7 dus. Na haar eerst te hebben gevraagd wa die op zo een uur belt en haar dan ook nog eens gezegd te hebben da ze de klok moest leren lezen besefte ik dan toch dat we ons wel degelijk overslapen hadden en we al een uur verder waren als da ik gedacht hadden :D Nog megasnel even genieten van de laatste warme douche, eten en dan de bus op. Het heeft de hele dag geregend maja, veel maakte ons da nie uit. Eerst hebben we Emelie afgezet, daarna zijn we –eindelijk!- frietjes gaan eten in de BurgerKing om daar in de mall ook Sofie en Lotte achter te laten. Als volgende was ik aan de beurt, x aantal uur verder, en toen ik rond 17u weer alleen door de straten van het vredige La Paz liep voelde het dan ook echt raar aan. Ik voelde me weer als nieuw, aleja als pas aangekomen zoals de eerste week, alleen kende ik de weg nu. Mijn thuiskomst was ook niet zo geweldig, ik had het gevoel dat ze het hele WE  over mij bezig waren geweest en na het opruimen van mijne rommel van het voorbije weekend ben ik naar Cindy & Marysol gegaan. En toen was weer alles inorde ^^ Zo, dit was zowat een samenvatting van het geweldige weekendje Copán. Het enige wat ik niet terug bijhad toen ik aankwam in La Paz was mijn stem, en ik heb ze nog steeds niet helemaal terug, dus dees was mijn enige optie, zwijgen en schrijven :D

Zo manne, tot de volgende ? :D

KusKus van hier. X