Mijn excuses. Uw geduld wordt geapprecieerd. ;D

Dag mensjes in België allemaal! :) En degenen anywhere else ook, want ik heb eens gecheckt in welke landen mijn blog regelmatig gevolgd wordt en da gaat blijkbaar van Afrika tot in Amerika –van op de Himalaya tot in de woestijn :D- tot Duitsland, Italië en nog een hoop andere landen. Zelfs Dubai! Rarara? :D ;)

Btw, ge gaat mogen lezen manne ;o

Ik weet dat het al lang geleden is dat ik nog eens iets geschreven heb op mijn blog, sorry, maar het leven kan hard zijn. Nee, de reden is dat ik vorige week zowat een hele week gewoonweg geen zin heb gehad om op de PC te gaan, en om dan nog een tekst de zeveren.. ;o ‘Pff, nie nu, die kunnen wel nog wel effe wachten.’ was wa er door mijn hoofd ging. Ik  voelde mij nie echt op en top. Een ganse week vakantie in zicht als ge u tijd al nie omkrijgt gewoon na school. Dan ook nog eens telefoon van AFS om te zeggen da u gastgezin problemen met u heeft, ik had net iets te veel frustratie uit te werken na enkele dingen te horen die gewoonweg nie waar waren! En dan is een laptop nie het ideale om in u handen te hebben :) 

Ik ga mijn heilig schrift er eens even bij nemen, om te zien wat ik jullie nog allemaal kan wijsmaken.

Dus in het begin van de week wou ik vooral wenen. Vorige maand hing ik ook met mama en papa aan de telefoon en na een uurtje te hebben gesnotterd voelde ik mij echt wel beter, en da heeft zo’n 3 weken geduurd, da ik mij echt wel goed voelde en da alles mij zo nie kon schelen. Ik stond elke morgen weer op met ’n smile on my face, ook al was die tegen da ik ging slapen al weer lang verdwenen door  ..omstandigheden. Dus nu wou ik da gewoon nog eens hebben. Ma blijkbaar moet er om het van u af te wenen een grondigere reden zijn dan ‘ik wil me gewoon beter voelen’. Dus toen ik te horen kreeg da Sarah zou terugkeren naar België en toen het ook effectief zo ver was, heb ik nog eens kunnen wenen –nie veel eigenlijk-, ma ik was toch opgelucht. (Over Sarah sffs meer, ik moet in volgorde blijven J)

Vrijdag 23 september.

Mijn thuiskomst rond 18u was vandaag helemaal anders. Niet zoals gewoonlijk aankomen, gevraagd worden of ge honger hebt, eten, en u verder vervelen. Nope. Het huis zat vol mensen waar ik zowat de helft van kende en de hele vloer lag vol met den ofz, het leek in ieder geval op een bos. En als ik zeg ‘De hele vloer’, dan bedoel ik da hier ook wel degelijk. Ik verschrok me, probeerde enthousiast te kijken en zocht naar bekende gezichten. De zoon van Saira, Francisco, was terug in het land na 4 jaar in Spanje te zijn geweest. Er werd me gevraagd of ik hem al gezien en begroet had, maar ik wist niet eens wie het was, zoals ik al zei, de helft van de mensen kende ik nie. Iedereen kreeg ook eten en frisdrank, een ‘gezellige’ boel. Zo gezellig vond ik het eigenlijk helemaal niet. Het stuk kip dat ik kreeg zat bomvol botjes en uiteindelijk bleef er dus niet veel kip meer aan over, ik kreeg géén boterhammetje en ik moest het dus doen met de rijst, want het sausje dat over de groenten werd gedaan, da verdraag ik niet. Volgens mij was dit geen toeval, ma bon.

Toen iedereen het huis uit was en ik nog maar alleen over bleef kwam Rosa even naar me toe. Ze vroeg me –met een oprechte glimlach- of ik vandaag wel bleef slapen en waarom ik er gisteren niet was. [Ik was bij Sarah thuis blijven slapen nadat ik te horen had gekregen dat Saira die nacht in San Salvador zou verblijven en nadat Sarah me zei dat ze toestemming had gekregen om terug te keren. Ik heb echt slecht geslapen, gepieker heeft me de hele nacht lang bezig gehouden.] Ik liet haar een nummer in mijn gsm zien en vroeg of het wel degelijk die van Julio was, zijn naam stond erbij. ‘Ja, ik denk het wel.’ was het antwoord dat ik kreeg. Dus ik zei dat ik hem gisteren een berichtje had gestuurd en liet dat dan ook zien. Ik had er nog speciaal bij gezet ‘Wil je aub antwoorden?’, maar een antwoord heb ik dus niet gehad. ‘Die moet ik eens aan zijn oren trekken’, zei ze en ze deed teken naar haar oren. Ik had wel iets verstaan van oren, en ook mijn hand ging –heel onnozel- richting mijn oor. Pas toen had ik effectief door wat ze bedoelde.

Zaterdag 24 september.

Wat gingen we vandaag doen? Ik wou gelijk anders rond de middag naar Sarah haar thuis gaan, en zeker nu ze er morgen niet meer is. Maar het lot besliste dat ik geen belkrediet meer had en dat er een feestmaaltijd werd gehouden voor de zoon, die andere dus ja, en dat ik nog niet eens kon laten weten dat ik later zou zijn of zou kunnen zeggen dat ik misschien helemaal niet zou komen. Noëlla –een van de buren en het nichtje van Saira, en mama van Atenas, da klein schattig meisje- vroeg toen ook nog eens of ik niet meeging naar het park om 15u met haar, Atenas en Francisco. Achja, waarom ook niet, al vond ik het wel stom dat ik Sarah niks kon laten weten. Maar de rest van het jaar zou ik nu eenmaal ook zonder haar moeten gaan doorbrengen en ik kon maar beter beginnen met vrienden maken. Of toch al zorgen dat ik bij de groep hoor. Mama en papa hadden intussen ook al gebeld om te vragen hoe het kwam dat ze niks van mij hadden gehoord en of we konden skypen. Niet dus; ik heb mama aan de lijn gehad, Charlotte, Nina en Feie, no prob, en dan hoor ik papa ff en dan moet ik mij inhouden eh. We zouden die avond ook uitgaan, weet ik veel waar en hoe en wat, maar ik Mag meegaan, dus waarom zou ik nie mee gaan? We waren ondertussen al in het park –het was rond 16u- en blijkbaar begon Sarah toch ongerust te worden. Ik kreeg telefoon en ik was echt blij, het was supersaai eigenlijk in het park en dan kon ik toch nog ff babbelen, ook al is ze uiteindelijk nie lang gebleven. Ze had ook nie zo heel veel zin om ’s avonds mee te gaan, ook al was het haar laatste avond hier in La Paz, en ze had er beter twice over gedacht want het is echt leuk geweest! In het begin, rond half 10 was er echt weinig volk enz, en ik verveelde me rechtuit gezegd echt rot. Ik zat met Noëlla, en nog een paar vriendinnen of aangetrouwde familie, enja, wa moest ik zeggen? Dan nog eens met die muziek kon ik ook nog amper iets verstaan maarja, het zou misschien nog wel leuk worden. En zo geschiedde het ook, want een paar uur later was het feestje al ‘gedaan’. Het was 2u en de lichten gingen terug aan en de muziek uit, maar uiteindelijk zijn we nog gebleven tot 3u. Ik kon immers niet eerder naar huis ook nie, want Francisco had de sleutel en die was er pas om half 2. Ondertussen waren er ook al een paar mannen gepasseerd die ik liever niet had gezien, aandacht ontbrak niet. En dan was er ook nog die ene, Pablo, die me uiteindelijk een beetje aan het ‘dansen’ heeft gekregen. Dan wel niet op de dansvloer, maar toch een paar bewegingkjes J Noella kende hem en hij was ook zo een beetje een soort entertainer op het feestje, want hij ging de hele tijd met een micro in de hand de zaal door. Hij had opgevangen dat ik totaal geen Spaans noch Engels sprak –dit was gezegd tegen een van die mannen waar ge met gemak zonder kunt, en Noella zei dat we in het Frans communiceerden J-, maar deed toch zijn best tot een conversatie. Noella me dat hij Mime studeerde aan de unief en het was dus helemaal niet moeilijk om een ‘gesprek’ te beginnen.

Zondag 25 september.

Laatste uurtjes met Sarah vandaag ;o Ze was echt aan het aftellen, en ik had eigenlijk ook niemeer veel te vertellen.

Er viel niks meer te doen en we zaten daar maar wat, in de zetel, Diego te bekijken J die zat gewoon schattig, te denken, en wij vroegen ons af waaraan. ‘Eindelijk’ was het 14u, we gingen naar de bushalte en zaten daar verder te wachten tot het half 3 was.

Zolang er nie teveel gezegd werd was het ok voor mij, maar toen Cindy zei dat ze nog steeds welkom was en opgevangen zou worden als haar dochter, moest Ik toch een traantje pinken.. En Sarah dus ook :) Verder hebben we nog ff zitten wachten op Eduardo en toen ging het nog, maar toen we in de auto zaten kon ik hare naam ff nie horen of zeggen zonder dat er een bepaalde vloeistof richting mijn kinnebak ging. <Don’t Cry> zei Marysol, net voordat ik ze moest opvangen omdat ze haar eigen woorden nie begreep. We wouden buiten even naar adem gaan happen, ma er staat u dan zowa gelijk altijd hetzelfde te wachten, idd, regen. Ik wou eig gewoon op bed gaan liggen en zoals ik een paar dagen terug ook al zei : ‘Het van me af wenen’ J Geweend heb ik eigenlijk nie, ma alles was wel zowa van mij af J  Daarna ben ik met Mary haar huiswerk gaan maken en heb ne film met Eduardo gekeken, in den aard van ‘Bad Teacher’; toen ik id winkel om brood wou gaan voor school zei em da ik moest blijven zitten. Hij had toch brood meegebracht voor iets? [We praten hier over heerlijk stokbrood uit San Pedro Sula, waar ge slechts 1x per week de kans op een stukje ervan hebt.] Dus ik was benieuwd of ik ‘s anderendaags een pakketje ging krijgen van Diego, ma ik ben toch ma koeken gaan halen. T blijven mannen eh J (en ik had gelijk, mannen blijven mannen!). Thuis vroeg Rosa me om Sarah, en ik moest echt moeite doen, maar uiteindelijk is het nog niet gelukt. Dus toen ’s avonds ook de rest om Sarah vroeg zei Rosa ‘Niet doen, want dan moet ze wenen, ocharme.’ Nu da ik net getraind raakte, ma toch wel lief J

26 september

Kmoet toegeven da Saira gelijk had da ik mijn bed in moest. Ik was er pas om 6 uit ma da was eig perfect J En dan in school. Het onderwerp van de dag viel al te raden : Sarah. De leerkracht Informatica, da klein mager vrouwke, had als eerste opgemerkt da ze er nie was. En profe Raúl kwam et ook nog eens vragen want hij dacht da het gewoon allemaal gespeeld was. Ahja, en daarvoor had ik mijne GSM al kunne afgeven toen ik in mijn supersexy uniform met basketjes onder aankwam –‘ J Wie nog? Lurbin en Anix! En die 3 meisjes die ons ervoor zo vies bekeken toen profe Raúl ons voorstelde aan die ene –kzou begot niemeer weten welke- jongen. En dan nu nog over de leerkracht Programación! Ge zou denken da die een heel vragenlijst zou afvuren, maar neen. Het eerste uur is em zelfs nie in de buurt geweest van ons bank. Volgens mij had em al een vermoeden en kon em et nog nie aan J want hij was smorgens blij, liep voorbij onze klas en keek, en zijn gezicht veranderde.

het tweede uur legde em zen hand op mijn schouder met de woorden

Ahja’. Meer zei em nie. En 2 minuten later : ‘En Sarah dan?’ “Die is terug naar België” “Oh”. Punt aan de lijn. Rocío en ik hadden het er al een heel uur over gehad en waren eig verbaast dat em nie meer vroeg. Ma ge zag wel degelijk de teleurstelling in zijn gezicht. Best schattig, het dutske.

Verder was het Kelvin ook nog opgevallen dat er een gringuita mankeerde.

Buiten Astrid en de non denk ik nie da er nog iemand het mij nog specifiek gevraagd heeft.
Verder over school, met da uniform kan ik echt mijneigen nie zijn! ;o ik moet egt de hele tijd oppassen hoe ik zit ;o En ik heb nog een pizza gegeten, miljaar das egt goeie boel, komt dicht in de buurt bij die van Filip. En profe Raúl was lastig geworden omda niemand zijn huiswerk gemaakt had, en hij dacht da ik naar Isman aan het schrijven was. Flink opgemerkt da da naar Sarah was :D Op mijn eerste test –una prueba sorpresa!- had ik 83%, toevallig exact hetzelfde als Rocío J En meer weet ik niemeer over vandaag. Ik ben thuisgekomen en heb mijn haar gewassen en mijn huiswerk gemaakt, gegeten en nog eens gegeten, en daarna, ahja, een half uur met 3 ballonnen gespeeld met Julio, ik was echt kapot et was het mega heet ;o en dan nog wa gezeten en dan gaan slapen. Spannend eh.

27 sep. 11

Deze morgen goedgezind en op tijd(!) opgestaan J Ik besefte dat september al bijna om was en dat het best snel gaat, dat het tijd werd dat ik nog eens een blogberichtje moest schrijven. Het werd nog beter toen ik de cornflakes pakte en Rosa me verbaasd vroeg of ik geen Panqueques wou. Tuurlijk wou ik die, das zalige boel :D En van die heb ik er dan ook mee naar school genomen ^^ Daar kwam ik aan en werd me verteld dat we het 2^e uur de presentatie hadden over ‘la literatura Maya’. Jap, ik ook ;o Ik had nie eens een tekst?! Ma die werd mij al snel gegeven, en ik zou gewoon mogen lezen. Als ik nu eens wist wa ik gelezen had, dan waren we ook al ne stap verder. En ik ben eig ook wel eens benieuwd of ik punten heb gekregen en zo ja, hoeveel. Khoop 60 of meer, ik vind da ik het verdien van toch op z’n minst met de hakken over de sloot door te zijn. Tijdens de middag had ik zin in een lekstok, zo ene die 7 keer van kleur veranderd om uiteindelijk op een sjiek uit te komen. Heel gespeeld teleurgesteld zei ik van ‘En serio?!’, dus besloot de rest van de klas te gaan vragen of we nie effe naar de markt mochten gaan om lekstokken –van die, want anders moest ik er gene- te kopen, dus zo gezegd zo gedaan. Mwoehahaha, ik had een lekstok! 2 zelfs! Daarna nog maar eens programación. Egt gene klop gedaan eh. Normaal zit ik nog rustig achter één van de PC’tjes de kaarten ma deze keer zelfs da niemeer :D het eerste kwartier hebben Keylin, Carlos en ik buiten gestaan om zo ’n leuke blauwe band rond onze kop te binden en ons echte Ninja’s te voelen en daarna hebben we binnen verder gespeeld. Alle slingers van Independence Day waren afgedaan en die hebben we netjes opgehoopt tot een bal nadat we foto’s van ons genomen hadden; de les was dus al meer dan half om :D Daarna hebben we zitten handballen in de klas. We gingen verder met het uit de concentratie halen van degenen die wel geconcentreerd waren. Geen concentratie zou namelijk Game Over betekenen, vandaar :D De bel ging en we zijn buiten verder gaan spelen, met de hele klas. Tikkertje met de bal. Mwoehahaha :D Zo grappig, we hebben ons echt kapot gelachen :D Daarvoor moet ge dus 16, 17 en 18 jaar zijn :D Dit is wa Sarah mij gezegd had nada ze de eerste keer Santa Clara was gaan bezien. ‘Daar waren allemaal van die kleine kinderen ma echt aant spelen, voetballen ok, ma tikkertje enz, ik ga mij daar echt nie goed voelen, ik kan daar nie tegen.’ Dit is dus wa ze bedoelde :D Awel, ik vond het geweldig :D De les Analisis was eigenlijk al begonnen ma zoals gewoonlijk was die leerkracht te laat. Ma ze kwam, en wij gingen ook maar naar binnen. En les hebben we ook nie gehad. Het gesprek ging erover da zowel de leerkracht als Carlos en ik denk nog iemand, een foetus op straat hadden zien liggen. Fabiola vermoed ik, want die had het erover da haar mama zei da die ongeveer 6 maand oud moet geweest zijn. Ik had het eerst allemaal nie verstaan en ik vraag aan Rocío waar het over ging en voila dus, en toen vroegen iem hoe ge da dan doet enz, en blijkt ‘gewoon’ ne kapstok plooien en em ter uit trekken. Bah. Achja, ik heb het nie gezien en das nie erg. Ma zo is de dag zich dus geëindigd. En den avond is er eig niemeer egt iets gebeurd. Homework. Kmoet nog eens spiekbriefje maken voor morgen, test informatica. 30 definities. Blablabla. –‘