Leuk vooruitzicht .

Aanvankelijk keek ik er een beetje tegenop, maar we zouden dus met mijn gastmama naar Tegucigalpa gaan. –Voor de slimmeriken onder ons, das idd de hoofdstad- De eerste vraag die eigenlijk gisteren in me op was gekomen was ‘Mag Sarah mee?’, ma da was dus al allemaal geregeld. Stel u voor, Lore die een hele dag al zwijgend volgt. Moeilijk voor te stellen hé? :p Geen probleem dus, want blijkbaar zouden het alleen Saira, Sarah en ik zijn. Dat belooft! ;o We vertrokken om 8u met de bus om rond half 11 elf uur aan te komen. Dit was een busrit zoals geen ander! Na ongeveer een half uur al nam iemand het woord. Hij nam zijn bijbel bij zich en besloot ons wat wijzer te maken. We bleken niet de slimsten te zijn denk ik, want hij heeft het nog de rest van de busrit volgehouden, ik vroeg me af of hij geen keelpijn kreeg van al dat overtuigend schreeuwen. Toen Sarah me dus een oortje van haar Ipod aanbood zei ik geen nee.  Eens in de shoppingmall. dachten Sarah en ik dat het nog wel leuk kon worden, want terwijl Saira haar broer zou opzoeken zouden wij wat kunnen rondwandelen. Haha, dit hadden we alleen maar kunnen hopen. (Papa heeft het me idd al vaker gezegd, ‘denken is altijd mis.’) We liepen rechtstreeks naar een winkel voor hondenbenodigdheden, nuja, ik had niet echt een kleedje nodig voor mijn chihuahua die ik nie heb. ‘Zet jullie’ was wat we te horen kregen. Hoe? Mochten we dan niet Evennnn gaan kijken ? Na tien minuten heb ik dan toch gevraagd of we eens mochten gaan zien en we mochten, maar alleen in de winkel ernaast. We zijn 18, dat zal wel lukken. Na tien minuutjes hadden we het daar wel gehad en zijn we terug in de hondenwinkel op een bankje kunnen gaan zitten! Echt een toffe dag ging dit worden, nie normaal! Dus na nog eens een tiental minuutjes dezelfde vraag, maar nu of we eens in de winkel aan de andere kant mochten gaan kijken. Ik stelde voor dat we niet langer dan 10min achterbleven, yes, ‘twas geregeld. Op die 10min hadden Sarah en ik de hele mall al gezien. Terug in dat winkeltje, waar dus de vrouw van Saira’s broer bleek in te staan gingen we naar diens thuis. “Yeey!” Maar eens kennisgemaakt met diens dochter, Carolina, hebben we een superdag beleefd! Ze sprak ook engels en heeft ons vragen gesteld over vanalles en nog wat en besloot eveneens ons wat te laten zien van de stad, nu we er toch waren. We gingen naar nog enkele andere Malls, waar we, jaja je hoort het goed, CHOCO konden kopen! Choco! Chocochocochoco! Al wordt da hier blijkbaar wel als een luxeproduct beschouwd, want de Tshirt die ik kocht was goedkoper dan de pot choco =/ Maar ik was gelukkig nu, zo met mijn choco, Oreokoekjes en Toblérone :) Deze dag kon in ieder geval niet meer stuk. Ze stelde ons ook voor aan haar 3 broers en dit waren best wel vriendelijke gasten, hele kerels :D Eentje ervan zal over een jaartje ofz trouwen met een meisje dat vier jaar in Brussel heeft gestudeerd, en idd, dus ook Nederlands en Frans kan. (Ik ga voor het testen van haar Franse kennis gaan denk ik.) Daarna heeft ze ons ook nog naar een cupcake winkeltje meegenomen. Delicious! Heerlijk gewoon, en het oog had ook wat! In België moet ik zo nog iemand vinden ;o Het probleem was dat we eigenlijk al volzaten van het heerlijke middagmaal dat Carol’s mama had gemaakt, kip had me nog nooit zo gesmaakt, en de rest, wa het ook mocht zijn, deed me er gewoon veel te veel van eten. Maar het probleem was dat de cupcakes de terugreis niet zouden overleven, dus het was een nu-of-nooit keuze. Rarara. En doe er maar ineens twee. Ik kon echt niemeer. Na deze zalige dag waren Sarah en ik meer dan voldaan en helemaal klaar voor de terugreis, dus zo gezegd zo gedaan. De busrit terug was eveneens lachwekkend angstaanjagend. Zo in de donker is dit verkeer toch helemaal niet zo dat. Bocht na bocht kon ik mijn cakejes bijna terug begroeten. Chance’ke dat ze net genoeg de tijd hadden gehad om voldoende te zakken. Degene die voor me zat zal ze er vast en zeker dankbaar voor zijn geweest.